Hè? Hoe kan dat nou?

Het volgende stukje in de inhaalrace qua verslaglegging: de fotoos zijn van 9 mei dus we lopen langzaam in.

Waarom deze titel boven het stukje? Nou, tot onze stomme verbazing was de bekisting van het zwembad een dag na het storten al verwijderd – wij hadden gedacht dat dat twee weken zou duren (meenden we begrepen te hebben van Oka) maar de woorden van Sukur, waarvan wij aannamen dat het een grap was, bleken uit te komen: het beton was na 24 uur hard. Op de foto kun je ook zien dat de vijver om het zwembad al is voorzien van een isolatielaag tegen doorlekken.


Wat je op de foto hiernaast ook ziet, is dat er nu een laag cement op de zwembadwand is aangebracht (“aangegooid”) om voldoende hechting te krijgen voor de wandtegels. Die zijn groen; lichtgroen als ze droog zijn maar (echt waar): ze worden nat en dan zijn ze donkerder.



Verder groeit het betegelde vloeroppervlak razendsnel; hier zie je de vloer van Robrechts kamer. Die moet nog worden gevoegd, maar een idee hoe het wordt is er al. We gaan geen dingen doen met sierranden in de vloer, we houden het overal strak: daarmee blijft het rustig en komen de dingen die we gaan neerzetten en ophangen beter tot hun recht. Denken we. Hopen we.


Daarnaast zijn de wanden van het rechter-appartement nu omhoog, zodat daar de stucadoors ook aan de slag kunnen. Elise staat hier in de woonkamer, met achter haar het uitzicht op het zwembad en de tuin. Hier moet dus nog wel wat gebeuren, maar de oplevering is ook later gepland dan 1 juni. Net zoals van het appartement aan de andere kant, waar nog niet aan begonnen mag worden totdat er toestemming voor is - want in verband met de garage gaan we daar een meter dichter naar de straat dan officieel mag.

Wat wel klaar moet zijn is de machinekamer van het zwembad: die komt ondergronds, samen met de balanstank van de overflow. De heren van de ondergrondse staan hier bij het metselwerk; ook daartegen komt een wand van gewapend beton.
Er resten nog drie weken tot de deadline....