Diepgravend inzicht

Het eerste dat gebeuren moet nadat de grond is schoongemaakt, is het bouwen van een muur rondom het terrein. Omdat bij ons die muur gelijk de buitenmuur van het huis is, wordt-ie ook meteen 4 meter hoog.

4 meter? Ja, want dankzij die hoge muren kunnen we de plafonds hoog maken – en zoals je in oud-koloniale huizen in Indonesië ziet, zijn vele Nederlanders ons daarin voorgegaan, met een reden.

Warme lucht stijgt op, dus met hoge plafonds zit die warmte hoog en blijft het in de kamer koeler, zeker in vroeger tijden zonder airconditioning een groot voordeel. Maar nu ook: minder AC is minder energieverbruik.

Maarrrr......die buitenmuur van in totaal 210 meter lang kun je niet zomaar neerzetten. Daar moet 1,50 meter diep fundering onder, onderaan 1 meter breed en bovenaan 50 centimeter. Dus moet er een gleuf gegraven worden van een meter breed en 1,50 meter onder straatniveau.

In Nederland komt er dan een product van de firma Poclain o.i.d. waarin een meneer zit die zware shag rookt en met de vingertoppen een paar hendeltjes beweegt waardoor een grijper zand hapt en opzij legt. Fluitje van een cent (nou ja: 2000 euro of zo) en in twee dagen klaar.

In Indonesië niet. Hier komen er enkele tientallen kleine bruine hele sterke kereltjes die met z’n drieën in een ploeg (een hakt, een schept, een verspreidt) die gleuf graven. Kaarsrecht, anderhalve dag werken en veel secuurder dan je het met een mechanische zandhapper kunt. Goedkoper ook, trouwens: reken op zo’n 10% van de Nederlandse prijs.

En zo gaat het met alles: waar in Nederland heel veel mechanisch gaat in verband met de hoge loonkosten, doen ze het hier andersom: zoveel mogelijk met de hand, want dat geeft mensen werk en de mogelijkheid om te eten. Mechaniseren stoot ze de rijst uit de mond. Pak Jamal, de aannemer, zie je hier dan ook met de Indonesische variant van de betonmolen. (Pas bij hele grote hoeveelheden wordt een “echte” betonmolen ingezet).

De eerste beelden van de maquette

Het is zaterdag 10 uur en drukkend warm – bewolkt, klam en zweterig.
Gisteren is Dolf met Wayan de laatste maquette komen brengen; dwz dat het huis waarschijnlijk in deze vorm gebouwd gaat worden. We hebben ook een maquette gekregen van een prachtig zwembad, meer een rivier die door de tuin loopt met aan ieder eind een poel. Baantjes trekken van 30 meter is dan geen probleem meer, maar we zijn er nog niet uit – het is wel heel veel.

Wat ook veel is, is de projectie van Elise’s kamer. Ze wilde graag een “jungle-kamer” en dat heeft geresulteerd in een kamer met een grote vide, oerwoudbehang en kunstgras als vloerbedekking. De kamer van Robrecht is weliswaar even groot, maar heeft die vide niet en lijkt nu dan ook klein......gelukkig heeft hij nog een kamer in Perth, zodat het vloeroppervlak in totaal weer meer is dan van Elise. Dat scheelt discussies!

Het land is nu bouwrijp, het graven voor de fundering van de buitenmuur is begonnen. Morgen komt de architect om de uiteindelijke tekening te maken, die nodig is voor de aanvraag van een bouwvergunning. En hij gaat de berekeningen van het dak doen, want dat wordt waarschijnlijk van aluminium (heel licht en koel, en door de coating ook stil bij regen) wat enorm gaat schelen in de zwaarte van de dakconstructie.

Uit het dagboek van Bob de Bouwer

Al een paar dagen is er koortsachtige activiteit op een paar plaatsen in Sanur.

Aan Jalan Bajang Sari, een locatie waar normaal gesproken nog minder gebeurt dan op het bureau van een Nederlandse ambtenaar, zijn 20 mannen bomen aan het rooien (onder de blik van ca. 100 lokale experts uiteraard). De straat is nu net zo vol als de Colruyt op de dag voor kerstmis.

Aan de Jalan Merta Sari, bij het huis van Dolf en Carin, staat met grote regelmaat een Landcruiser waar een ventje uit komt rollen met tekeningen. Na een paar uur is-ie weg, maar nooit voor lang.

En aan Jalan Kesari staat een enorme maquette in een tuin, waar lieden met een ernstige blik naar staren, dingen veranderen en verhitte gespreken voeren.

Kortom: we zijn begonnen.

Weet je nog dat we een paar dagen geleden over de maquette zeiden: “We kunnen nu wijzigen op basis van een 3 dimensioneel beeld, het gaat nog om kleine aanpassingen.”?

Mwoehaha. Er wordt een nieuwe maquette gemaakt omdat we zo ingrijpend hebben veranderd dat het geen zin heeft om die wijzigingen op het bestaande exemplaar door te voeren. Gewoon opnieuw beginnen gaat sneller.

Als we aan diegenen die ooit een huis willen gaan bouwen één tip mogen geven: bouw vooraf een maquette, want dan zie je echt wat je gaat krijgen. Iets wat op tekening geweldig leuk lijkt, blijkt een monstrueus effect te hebben. Andere elementen blijken juist veel beter dan gedacht. Enzovoort. Uiteindelijk zijn we nu aan versie 10a (geen grap) van het ontwerp bezig en lijkt het nu toch wel een kwestie van details te worden. Vandaar dat we het aandurven om de laatste versie op het web te plempen.



Voor de rest (welke rest?) is het vrij rustig; we pakken ons ritme hier weer een beetje op, onthaasten enzovoort. In dat kader is er wel iets belangrijks te melden: de trouwe lezers weten, dat een favoriet “restaurant” van ons De Bengkel was. Bengkel betekent: werkplaats, in dit geval een Volkswagen-garage. Overdag een garage, ’s avonds de spullen aan de kant en tafeltjes neerzetten en voilà: het beste visrestaurant van Sanur, als je niet op de olievlekken op de betonvloer, de benzinedampen en het lawaai van de Bypass ernaast let en niet naar de keuken of het toilet kijkt (die strijden om de eerste plaats qua smerigheid) tenminste.

Die Bengkel is dus dicht – we weten niet waarom, maar het feest was afgelopen. Echter, inmiddels hebben de eigenaren zo’n 50 meter verderop een nieuwe plek gevonden (schoner, rustiger, eigen parkeergelegenheid, zelfs schone tafeltjes!) en daar hebben we eergisteren gegeten. Het was weer net zo goed als daarvoor, dus ze staan weer op de ATRA-lijst. (= Aan Te Raden Adressen).

Zo, nu ga ik dingen regelen. Het is eindelijk weer eens droog (de laatste dagen heel veel regen, als je erdoorheen loopt ben je binnen een seconde doorweekt – in het zwembad springen met je kleren aan, dat effect) dus kan ik weer eens op de brommer. Met de Toyota al door zulke diepe poelen gereden dat het water letterlijk tot aan de koplampen kwam, hij gaf geen krimp! Ha!