Het zit er op.

Klaar. Gedaan. Einde.

Zaterdag was de laatste dag dat “onze jongens” hier werkten; sommigen nu al 7 maanden omdat ze voorafgaand aan de bouw van 6 maanden ook hebben gewerkt aan het bomen rooien en het schoonmaken van het terrein.

Dat wil niet zeggen dat alles nu klaar is; de komende dagen zal de tuin verder worden ingeplant en het wachten is nog op de elektriciteitsmeters voor de voorzijde van het huis. En er moeten nog een paar handgemaakte tegels aan de voorkant worden gelegd; hier zie je hoe dat gaat.

Maar qua bouwen: alles is af. De poort is inmiddels voorzien van twee stenen wachters (hier zie je nou net een hele harige, maar goed), de pergola is voorzien van houtwerk, alles kamers zijn nu klaar en gepoetst – het inrichten kan langzamerhand beginnen. En de met graffiti besproeide muur tegenover ons hebben we met toestemming van de eigenaar van een nieuwe verflaag voorzien, een heel ander gezicht!

Het einde dus van een drukke tijd: het wordt nu rustiger in huis, we krijgen de periode van het eigen maken – dat kan moeilijk als er nog twintig mensen bij je wonen. ’s Avonds om 11 uur je brommer parkeren in de garage is niet moeilijk, maar wat doe je als daar nog een paar mensen in slapen? Bijvoorbeeld.

Maar we gaan ze wel missen, onze harde werkers die terug zijn naar hun kampung op Java (en eentje naar Kalimantan en een naar Irian Jaya. We hebben afscheid genomen met een brok in de keel en een biertje in de hand - en de belofte dat iedereen die in de toekomst nog eens in de buurt is, langs wipt voor een kop koffie.

Dat betekent ook, dat dit de laatste post is op het bouwblog; vanaf nu is het project ten einde - alles wat er nu nog in en om het huis gebeurt dat de moeite waard lijkt om te vermelden, komt op ons gewone blog. Bedankt voor het lezen en de belangstelling - kom maar eens kijken naar het resultaat!

Het einde is in zicht

Na bijna zes maanden bouwtijd lijkt dit een van de laatste bijdragen op het bouwblog te gaan worden. Op het moment wordt er nog druk getimmerd aan het houtwerk van de pergola, maar verder bestaat het werk binnen vooral uit schoonmaken – de schilders moeten nog een paar plekjes bijwerken en dan is het gebeurd. Ik verwacht dat Mark en Denise begin komende week als eerste bewoners naar een gastenverblijf kunnen als ze dat willen.

Nou ja, als eerste: op de foto zie je het bed van onze oudste werknemer, die in een van die verblijven slaapt – hij heeft als enige een eigen kamer, de rest van de jongens slaapt in de pembantu-woning aan de voorkant. Twee kamers, waar er toch wel een stuk of twintig in lijken te passen.


Ook de poort is grotendeels klaar; alleen een paar treden moeten nog van zwarte zandsteen worden voorzien. Deze foto is wat mistig, omdat er voor de deur nu vuil wordt verbrand; dat mag hier.



De garage krijgt nog een verflaag, evenals de garagedeuren en dan zit het werk er daar ook op – zelfs de twee beugels boven de wasbak en naast de deur voor het ophangen van natte respectievelijk droge duikkleding zijn gemaakt en opgehangen. En er moet nog een uitlaat-opening komen voor het diesel-aggregaat dat we hebben als noodstroomvoorziening.

Het wachten is dan nog op de tweede electriciteitsmeter, zodat we voldoende vermogen hebben om de tuinverlichting en AC’s van de gastenkamers aan te sluiten. Die meter komt deze week; daana vragen we de derde en laatste aan.

Omdat we veel van het oppervlak van onze grond hebben bebouwd, moet alle regenwater nu worden geabsorbeerd door de resterende (tuin-)grond, ook het water dat vanaf onze daken de tuin in gaat – dat gaat natuurlijk nooit lukken. Vandaar dat de hele tuin is voorzien van een drainage-systeem, waarvan de pijpen uitkomen in een enorme put voor het huis – die put wordt nu gegraven en straks weer afgedekt, zodra de betonnen wanden zijn gemaakt.

Over een paar dagen is alle werk binnen de poort dus gedaan en kan de tuinploeg komen om de tuininrichting af te werken. Nog even...of zou er toch nog ergens een kink in de kabel komen?

In deze late fase van de bouw is er niet zo heel veel meer te zien waarvan we denken: “Goh, wat een verschil!” Maar dat kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat we het nu van dag tot dag kunnen volgen en we daarom al aan veranderde dingen gewend raken.

Toch maar eens kijken.....

Ten eerste is de schutting die onze privacy een beetje moest beschermen weg. De poort staat overeind en is ingemetseld, dus vanaf de straat kun je niet meer direct op het terras kijken – en de jongens op de bouw zijn bijna familie geworden dus waarom zouden we voor hun een schutting zetten? Vandaar dat je nu ongeveer kunt zien wat uiteindelijk het uizicht van het terras zal worden – maar dat met beplanting uiteraard want een uitzicht op de Berlijnse Muur is nou ook weer niet helemaal wat we voor ogen hadden.



Een blikvanger (van binnen en buiten) wordt natuurlijk De Poort. Daar is nu een deel van de afwerking van klaar, met witte zandsteen is de binnenkant nu bekleed. Datzelfde materiaal, maar dan anthraciet-kleurig, gebruiken we voor Het Muurtje waarin de reliëfs van de Mahabharata en de Ramayana zijn verwerkt.

Veel werk en tijd gaat er zitten in de afwerking van de pergola; daarvan gaan we overigens meteen een deel slopen (klein stukje maar, het boogdeel voor De Poort) omdat het de harmonie verstoort. Maar de overige 90% wordt nu geschuurd en geschilderd, waarna het hout er op kan worden aangebracht. Hout, dat overigens in lange balken is aangeleverd en die balken worden in de garage op maat gezaagd en met de hand, stuk voor stuk, voorzien van een fraaie afwerking – ik zou met een figuurzaag nog niet kunnen wat deze artiesten met een handzaag en een beitel kunnen, echt ongelooflijk. En dat dan tientallen keren achtereen, exact gelijk aan elkaar.

In die garage worden nu trouwens de enorme deuren opgehangen – ik neem aan dat we die straks moeten laten openen door tientallen slaven die onder begeleiding van een zware trom ritmisch aan kettingen trekken, terwijl mijn zweep over hun bezwete ruggen striemt....

Of misschien valt dat mee en kan Steffie het in haar eentje. Die zweep.

Ook in die garage hebben we nog even bedacht dat er een paar planken over de gehele breedte moeten komen voor valhelmen (inmiddels liggen er hier acht van die dingen) en zo. Wel zo hoog dat de motorkap van de Toyota er onderdoor kan.

Tja, en verder...in de appartementen zijn de bandkamers nagenoeg klaar en hangt nu de airconditioning, daar klinkt nu vrijwel continu het geluid van de schuurmachines – want schuren, schilderen en schoonmaken allitereert niet alleen lekker, op één of andere manier lukt het ook op dat alledrie tegelijkertijd in dezelfde ruimte te doen. Net zoals het hier heel logisch is om eerst de muren te schilderen en daarna de raamkozijnen te spuiten, uiteraard zonder die muren af te plakken. Indonesië.....

4 juli 2009

Afgelopen week hebben we een moeilijke beslissing genomen. We vinden onze poort namelijk prachtig – maar hij heeft als nadeel dat je door het houtsnijwerk heen kunt kijken. Een nadeel, omdat we inmiddels wel weten dan Balinezen behoorlijk nieuwsgierig zijn en het dus prima vinden om daar met een paar mensen te gaan staan gluren naar die lui van Herfkens die in het zwembad liggen.

Een muur ervoor zetten dan maar? Ja, dat is ook heel Balinees (het houdt de demonen buiten, ieder Balinees huis heeft zo'n muur direct achter de voordeur) maar dan zie je die prachtige poort niet meer vanaf het terras. Moeilijk!

Uiteindelijk hebben we het volgende bedacht: een paar van onze jongens zijn op straat gaan staan en we hebben een meter achter de poort de hoogte bepaald van een muur die ze wel een blik op het plafond van het terras gunt, maar niets daar onder. Die muur blijkt 1 Sukur hoog te zijn: anderhalve meter, de lengte van onze voorman. Zo blijft het grootste deel van de poort van binnenuit toch zichtbaar en we hebben wèl onze privacy.

Maar ja, een muur blijft een muur....

Daar hebben we iets op gevonden. We hebben twee reliëfs gekocht, in steen uitgehakte voorstellingen. Eentje van 1,5 bij 1 meter met een belangrijke voorstelling uit de Mahabharata. Het is een afbeelding waarop je Arjuna met zijn wagenmenner Krishna zijn Korawa-tegenstanders ziet beschieten; dit komt aan de kant van de poort tegen de muur. Deze zie je dus als je bij ons binnenkomt.

En dan is er nog eentje van 2 mij 1 meter met voorstellingen uit de Ramayana, het liefdes-epos van Rama en Sita. Die komt aan de kant van het zwembad. ’s Avonds mooi uitlichten, dan moet dat prachtig worden denken wij. Vandaag worden beide reliëfs door de leverancier opgehangen aan de muur; Sukur durfde het niet aan en laat dit liever door specialisten doen.


Het afwerken van die muur is dan ook meteen het laatste deel van de “ruwbouw”; verder is nu alles waar een betonmolen bij nodig is wel klaar. Dat betekent dat er nu overal wordt geschuurd en geplamuurd (veel herrie en stof dus), afgemonteerd en geschilderd. Het ziet er naar uit dat één van de appartementen over een week bewoonbaar is.

De buitendouche is klaar, de tuin wordt steeds mooier – afgelopen week zijn er foxtail palmen gebracht, waarvan er vijf binnen in de tuin staan en nog eens vijf voor het huis.

Boven de poort moet het pannendak (foutje) vervangen worden door alang alang, de garagedeuren kunnen er langzamerhand in en o ja: die poort moet nog worden ingemetseld dus de betonmolen moet bij nader inzien toch nog even blijven staan.

In de garage staat de mooiste werkbank van de straat – let op de grote geïntegreerde spoelbak voor onze duikspullen! Na een duiktocht op zee kan hier meteen alles in zoet water gespoeld worden, daarboven uitdruipen en droog en schoon worden weggehangen. Slim, toch?

Hoe is het op 28 juni?

5 maanden plus een week onderweg. Deze week is een begin gemaakt met de afwerking van de buitendouche bij het zwembad; ook is daar het eerste gras al geplant.






Het BioSystems reinigingssysteem is inmiddels geïnstalleerd; die twee blauwe kastjes op de foto zijn de plaatsen waar de koper-anodes komen die zorgen voor die reiniging. Omdat op dit moment er nog vrij veel stof in het water komt door de bouw-werkzaamheden hebben we besloten het systeem nog niet in werking te zetten – voorlopig zullen we nog even reinigen met de klassieke chloor-methode.




Bij alle terrassen zijn we nu ook op- en afritten aan het maken, zodat gasten die slecht ter been zijn geen trappen hoeven te lopen – vanuit de garage kun je zonder één tree te moeten nemen straks overal komen. Handig, toch?



En de poort zit er in. Dat wil zeggen: hij staat nu, de afwerking moet nog beginnen. Boven de poort komen geen groene dakpannen, maar alang alang: de klassieke Balinese dakbedekking van gedroogd lang gras. Zie ook het fraaie, handgemaakte huisnummer / naambord aan de voorzijde – klassiek Balinees, alleen de man wordt vermeld. Dat gaan we straks heel anders doen!

Het dak aan de linkerkant schiet nu goed op, de komende week is dat klaar. Dan kunnen de plafonds er in en kan ook daar de afwerking beginnen; de vloeren liggen al, de kasten zijn gemaakt en het bed is ook bijna af. Ook de badkamer is vrijwel geheel betegeld/gesteend, de wastafel wacht nog op afwerking.

Aan de rechterkant zijn ze verder – maar daar zie ik niet alles binnen een week af komen. Maar goed: we hebben tijd....

Hoe zit het eigenlijk aan de voorkant?

Dat dachten wij tenminste wel, vandaag: doordat we zo bezig zijn geweest met verhuizen en inrichten hebben we een tijdje eigenlijk amper gekeken naar de voortgang aan de voorzijde van het huis: de gastenappartementen en wat daarbij hoort.

Om maar met de deur in huis te vallen (oef, wat flauw): die deur zijn ze nu aan het plaatsen. De grote toegangsdeur naar het huis, dus – en het is de eerste keer dat we ‘m in het echt zien en dat valt niet tegen. Wat een mooi ding......



Ook met de pergola aan de voorkant worden vorderingen gemaakt. Het betonnen raamwerk staat er aan de linkerzijde inmiddels; aan de rechterkant zijn ze nu de bekisting aan het timmeren.




Diezelfde rechterkant is aan de binnenzijde al een heel stuk verder. De leidingen in de buitenwand van de badkamer worden nu gelegd, de rest is al voorzien van kiezels op de muren en de vloer; ze zijn daar nu aan het schilderen. Het bed, de kasten, de TV-tafel: die zijn allemaal van beton en dat wordt vandaag gegoten. Sukur stelde zonder erbij te lachen dat dat appartement binnen twee weken klaar is – nou weet ik dat ze heel veel heel snel kunnen, maar die twee weken lijken me rijkelijk optimistisch. Desalniettemin: het zou natuurlijk wel goed uitkomen, met onze eerste logees die over een week arriveren.....

Aan de linkerkant zijn ze nog niet zo ver – maar de achterstand van maanden die we daar hadden in verband met de bouwvergunning, is fors ingelopen. Het dak gaat er nu op, de vloeren liggen er al in; met wat ik nu weet schat ik dat ze nog zes weken nodig hebben en dan is het klaar.



En ook de tuin gaat vooruit – maar ja, al die grasjes één voor één inplanten gaat natuurlijk niet heel snel, ook al ben je met zijn drieën. Maar mooi wordt het wel.

De eerste fase zit er op!

..en dat moet natuurlijk gevierd worden.

Donderdagavond zijn we voor het eerst gaan slapen in ons nieuwe huis. Dat moest natuurlijk wel even gevierd worden met de jongens die het gebouwd hebben. Ten eerste als introductie van vaste bewoners op hun bouwsite (in de ijdele hoop dat ze dan niet 's morgens om half zeven met hun slijpschijfjes gaan zitten spelen) maar natuurlijk ook en nog veel belangrijker: ze hebben de onmogelijke deadline gehaald die we hadden gesteld door onmenselijke werkweken te draaien. Van 's morgens 8 tot 's avonds 10, 7 dagen per week en dat drie maanden lang - ga er maar aan staan. Vanaf vandaag kan het weer in een normaler tempo, voor de volgende deadline liggen ze voor op schema.

Hier is het hele spul bij elkaar, wij staan er ergens tussen / achter. Om 5 uur zou het allemaal beginnen, maar er was niemand - ze stonden voor op straat te wachten. Malu (verlegen), we moesten ze gaan halen. Gezellig met z'n allen op de traptreden van het huis zittend, wachtten ze op het startschot.

En toen dat kwam, ging de hele meute als vrome moslims zwaar aan het bier. Veel bier. Of cola met bier. Sprite met bier. En nasi campur, want de catering was prima. En muziek, kei-en keihard werden de laatste hits van Ike Nurjanah en weet ik wie nog meer de avond ingeslingerd. Kortom: heel gezellig - en zo rond een uur of acht was iedereen vertrokken. De één na de ander, soms in groepjes: opstaan, kleren afkloppen en wegwandelen. Hier nog wat foto's:


























Daarna rust, slechts verstoord door af en toe een gil uit de teevee van de nachtwaker die een griezelfilm zat te bekijken.

Weinig nieuws...

Deze keer weinig zichtbare voortgang, hoewel die er wel degelijk is: de vloer van het tweede gasten-appartement ligt er praktisch in en de pilaren voor de pergola worden geplaatst. Verder is het wachten op de mannen van BioSystems, die het zwembad-reinigingssysteem komen installeren. Nog niet alle onderdelen zijn binnen, pas dan komen ze - maar het werk op zich neemt maar een paar uur in beslag.

Het werk aan de daken neemt toch (weer) wat meer tijd; het dak op het eerste appartement is nu bijna af, zodat ze volgende week aan het andere dak kunnen beginnen.

Maar verder is daar nu ook de fase van het stuccen in volle gang: tijdrovend, maar niet veel te zien. We weten het inmiddels van de achterkant van het huis en wachten dus "lijdzaam" af.

Houston, we have a problem

Nou ja: een klein probleem. Want wat bleek: we kunnen niet aan de werkbladen zitten omdat daaronder een verhoging op de vloer belemmert dat je je stoel er onder schuift. Stom natuurlijk en we hebben het pas gemerkt toen we de nieuwe stoelen probeerden.



Daardoor zitten we nu midden in de sloopwerkzaamheden op de kamers van Robrecht en Elise en in de Studio. Alles schoon en klaar, en dan weer hakken en breken - het sneed me door mijn ziel. Maar goed: twee dagen vertraging en dan zie je er niets meer van, zo is ons beloofd.

In het binnentuintje wordt nu gras geplant. Niet in rollen, zoals dat in Nederland gebruikelijk is: hier worden de plantjes er één voor één in gezet. Een monnikenwerk, maar omdat we hier weinig monniken hebben wordt het door Indonesiërs gedaan. Het wordt wel mooi, sawahgras. Dat blijft laag, bedekt de bodem en je hoeft het niet te maaien. Maar voorlopig mogen we er natuurlijk ook niet op lopen.

En tussen ons huis en de bouwplaats voor is een schutting gezet - zo zitten we nog wel een beetje "vrij", als er gewerkt wordt. Grooot voordeel: ook in het tweede gastenverblijf wordt nu de vloer gelegd. met een beetje geluk zijn we dus over niet al te lange tijd verlost van het gegil van de slijpmachines waarmee de tegels op maat worden geslepen.